بعد از  چند ساعت فکر به این نتیجه رسیدم تا کمی از مدرسه خودم بنویسم.
   بد نیست سری به سایت معلم فارسی ما بزنید  آقای رضوی www.rahyad.persianblog.com .
متأسفانه من عکس ایشان و بعضی معلم ها را ندارم .
این هم عکس معلم اجتماعی و ناظم ما،(هر دو یک نفر هستند)

نمی دونم چرا همیشه عکساشون خراب می شه؟

و این هم معلم هنر،








  و عکسی از معلم ریاضی میان جمع،

نا امید باشید

بیشتر جوانان از نا امیدی خود می گویند،ولی نا امید نیستند،و ای کاش بودند.زیرا اگر جوانان از همه کس قطع امید کرده و می بریدند و به این باور دست می یافتند که از کسی کاری ساخته نیست و نه کسی برای انسان کاری می کند به خود آمده و بر پای خود ایستاده ، و آنگاه نیز به آنچه می خواستند می رسیدند و در نتیجه آسودگی و آسایش و آزادگی ، توانگری و بی نیازی را نصیب می بردند . همچنان که امام المتقین علی علیه السلام می فرماید :
نا امیدی از مردم ، مایه آسودگی است و آسایش انسان را در پی دارد .

نا امیدی از مردم ، سبب توانگری است .
                                                    (( نهج البلاغه ))

یکی می گفت : اگر کلاه دوز بودم تمام مردم دنیا بی سر به دنیا می آمدند . و با همین حرف نا کامی های خود را توجیه می کرد و همه چیز را به پای بخت و اقبال می نوشت و گمان می کرد بدبختی و فلاکت بر پیشانی او نقش بسته و هرگز زمینه رشد و پیشرفت و تعالی را ندارد.
ولی حقیقت ماجرا چیز دیگری است که حضرت علی علیه السلام بی پرده از آن یاد نموده و می فرماید :
سستی و تنبلی زمینه محرومیت ها و نا کامی ها است .

ای خدای مهربان از غنچه ها
شور شیرین شکفتن را مگیر
پیله ها را باز کن،از کرم ها
لذت پروانه بودن را مگیر

فرصت پرواز بالاتر ببخش
بالهای ناتوان خسته را
با کلید روشنایی باز کن
قفل این دروازه های بسته را

حکم کن تا در دل شب های تار
گل کند ققنوس از خاکستری
با سر انگشت توانایت برآر
از دل مرداب ها نیلوفری

ذره ها را سوی خورشیدت ببر
قطره ها را جانب دریا بخوان
تا خودت تا لحظه های آبی ات
ای خدا ما را بخوان،ما را بخوان

                      ((فاطمه سالاروند))